Ik denk dat ik een beetje te ver zou gaan, als ik zou durven beweren dat de naam Antoine Wielemans een belletje doet rinkelen bij de doorsnee Vlaamse muziekliefhebber. Nochtans is de man de mede-oprichter van Girls in Hawaï, een band die het de voorbije twintig jaar -of daaromtrent- behoorlijk goed deed in kringen van Vlaamse muziekliefhebbers. Een viertal platen lang maken Wielemans en zijn copains al flink wat mooi weer aan de bovenkant van de taalgrens en mensen die de band ooit aan het werk zagen, getuigen steevast over tomeloze inzet en passie, maar tegelijk durven ze wel eens klagen over de niet al te gelijkmatige kwaliteit van de teksten van de songs.

Na al die tijd voelde Antoine Wielemans dat het eigen eitje waar hij al een tijd zat op te broeden, eindelijk maar eens onder de lamp moest: een Franstalige plaat zou het worden. Dat werd het ook, maar de rest van de plannen werden onderweg geregeld gewijzigd. Niet onbegrijpelijk: in je eentje een hele plaat maken…het lijkt me niet de meest simpele opdracht. Voor Antoine betekende dat onder meer dat hij piano leerde spelen, zich twee weken lang terugtrok in een klein huisje in het onooglijke Normandische dorpje Vattetot-sur-Mer en naar huis terugkeerde met enkele zo-goed-als-afgewerkte songs. We schreven toen november 2019 en enkele eindejaarsfeesten verder, deed hij de trip nog eens over: in februari 2020 was hij terug in Brussel, met nog eens evenveel materiaal en toen, ja toen kwam er een virus overwaaien uit China.

Afstand houden, mondkapjes dragen en zoveel mogelijk binnenblijven, werden ook het lot van Antoine, die van Covid-19 gebruik maakte om zich in te graven in het huisje van een vriend in Brussel, waar hij zich enkele uren per dag noodgedwongen opsloot en, mede gestuwd door de omstandigheden, de songs afwerkte, Alles helemaal in zijn eentje, omdat hij ervoer dat de bijzondere omstandigheden van Corona hem tegelijk dwongen en toelieten naar de kern van de dingen toe te werken.

Resultaat is dus deze “Vattetot”, een bijzonder mooie plaat, waarop Wielemans zijn plaats claimt in het rijtje van interessante songschrijvers uit de Franstalige wereld: negen nummers met veelal titels van één woord, waarbij de fraaie vormgeving -lees: melodie, arrangement, manier van zingen- een heel fijn duel aangaan met de inhoud -lees: wie ben ik? en waar sta ik? en hoe moet het verder?- en dat resultaat durf ik behoorlijk indrukwekkend noemen.

U hoorde de voorbije weken vast “De l’Or” al, de vooruitgestuurde single, die ook op onze Vlaamse zenders gretig opgepikt werd. Daarnaast prijken nog acht songs, die het moeiteloos kunnen maken bij ons. Wielemans maakt muziek van vandaag, een beetje zwaarmoedig, zoals dat past in deze moeilijke tijden, maar tegelijk met voldoende scheurtjes erin om wat licht door te laten.

Daar bovenop neem ik mee, dat het zingen in de moedertaal hem toegelaten heeft meer diepgang in zijn teksten te steken en de beelden tekstueel vorm te geven, zoals hij wilde dat ze zouden klinken. Ik zie maar zelden teksten opduiken, waarin woorden als “emberlificoté” gebruikt worden en ik kan dan ook niet anders dan besluiten dat deze plaat de echte Antoine Wielemans, versie 2021 laat horen. Ik kan me daarin bijzonder verheugen: ik ken de man absoluut niet persoonlijk, maar de veelvuldige beluisteringen die ik deze “debuutplaat” heb mogen geven, laten wel de indruk na, dat ik hem minstens al gezien en gehoord heb. Da’s een aardig begin, me dunkt. Samengevat: een bijzonder fijne kennismaking met een anderstalige jongen van bij ons. Zo erg veel verschillen we toch niet van elkaar!

(Dani Heyvaert)

04.02.2022 @ Botanique, Brussel